Waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Ze vragen een week voor de start van de competitie of je leider/trainer wil worden van het elftal van je zoontje. Je denkt een enkele seconde na en je weet het antwoord. Ok, ik doe het wel! De verantwoordelijkheid op je nemen voor een groepje jongens van 9 en 10 jaar. Je wil ze beter laten voetballen, ze trainen in het samenspelen, ze oppeppen voor de wedstrijd en het moet allemaal nog leuk blijven ook. Dat vooral… de jongens moeten een leuke tijd hebben. Oh ja, en na de eerste paar overwinningen komt de vraag of we wellicht kampioen kunnen worden. Alsof het zo moest zijn… een team dat alleen maar aan winnen denkt. En dan krijgen ze met mij een leider… die ook alleen maar aan winnen denkt. Ze zijn bijna altijd allemaal aanwezig bij de trainingen. En ook nog tevreden met de plaats op het veld. Mijn enthousiasme overbrengen op het team is mijn sterkste punt. Het midden houden tussen discipline, streng zijn en de jongens af en toe gewoon jongens laten zijn. Deze mix gaat ons hoogstwaarschijnlijk succes brengen. Ze doen het zelf en ik doe vrolijk mee. Vergeet ik dan nog iets? Ja, het moest toch ook een leuke tijd voor ze zijn? Vandaag zijn we met de hele groep, ouders en broertjes en zusjes naar pretpark Drievliet geweest. We waren met 29 personen. Georganiseerd omdat iedereen dit voetbaljaar zo ontzettend leuk en spannend vindt. Alle ouders zijn betrokken en leven mee met het hele team. Een seizoen dus om nooit te vergeten. En de jongens… de jongens hebben het leukste voetbaljaar van hun leven. Missie geslaagd! Nu alleen nog wel even kampioen worden, he jongens?