In deze dagen van oneindig veel sport op televisie, zie en hoor je ook de verhalen achter de sportprestaties. Jezelf 4 jaar wegcijferen voor dat ene doel op de olympische spelen: Goud halen! Verhalen van sporters die zwaar teleurgesteld zijn omdat het doel niet is bereikt, maar dan toch verder moeten voor een herkansing met ‘slechts’ een kans op brons. En dat, terwijl een tweede of derde plaats al een prestatie van formaat is. Alleen al mee mogen doen lijkt me zo iets fantastisch. Maar als je er eenmaal bij bent dan wil je natuurlijk steeds meer en alles uit de kast halen. Uit een dal weer omhoog klimmen en jezelf motiveren om toch alles te geven voor die laatste kans op eremetaal. Behalve in de sport leveren ook diverse anderen topprestaties op verschillende gebieden. Sommigen vechten daarvoor hun strijd in een kliniek of ziekenhuis. Daar dacht ik ineens aan en daarom wil ik jullie het onderstaande gedicht niet onthouden dat ik onlangs vond op internet. Heb het al gebruikt om iemand een steuntje in de rug te geven die met zo’n gevecht bezig is.

DE WEG OMHOOG

Duizend stappen naar beneden
verlopen doorgaans moeiteloos
Edoch, één stapje hoger treden
maakt een mens soms radeloos

Naar beneden glijden lukt wel
onderweg keren, nochtans niet
Als gevangene in ’t levensspel
grijp je radeloos één grasspriet

Van hoogten afdalen gaat best
er op klimmen eist veel kracht
Feitelijk is leven één grote test
‘t boven hijgt als beneden lacht

Duizend stappen naar omlaag
lijken bijna als vanzelf te gaan
Edoch keren op die nederlaag
is zwaarder dan er stil te staan

Nochtans, één stapje omhoog
is ‘t je eigen ik te overwinnen
‘t Ontlokt een traan aan ’t oog
en ‘t laat een toekomst binnen