Als een van je vele taken is: het begeleiden en opleiden van leerlingen, dan is uiteraard je grootste wens dat ze allemaal hun diploma halen en later terug kunnen kijken op een leuke stageplek waar de basis is gelegd voor een verdere carriere binnen de zorg. Aanvankelijk denkt ook iedereen in die richting, maar zodra er successen worden behaald en de cijfers hoog zijn, komen de eerste rimpelingen in de rustige kweekvijver. Successen worden je niet altijd gegund, zeker niet als het je ogenschijnlijk weinig moeite kost en er keurig beleid is gemaakt over studie-uren en begeleiding. Iets dat er vroeger inderdaad niet was. Sommige dingen zijn verbeterd ten opzichte van vroeger, maar de lesstof is ook van een aanzienlijk hoger niveau dan 20 jaar geleden. En wat ogenschijnlijk een makkie lijkt, kan in de praktijk wel eens vies tegenvallen. Hoeveel uren studeer je niet thuis? Hoeveel tijd ten koste van je gezin gaat op aan studeren? Wat heb je allemaal gelaten en wat heb je uitgesteld omdat je met je studie bezig was? Allemaal vragen die jij weet, maar een ander niet. Dat ze zelf toentertijd met minimale inspanning een diploma hebben gehaald en dat ze flink gematst zijn met het aftekenen van hun stageboekjes, dat zijn ze voor het gemak even vergeten. Het blijft voor een aantal moeilijk om blij te zijn met wat je hebt en een ander het beste te gunnen. En als je het ergens niet mee eens bent en je bent niet blij met je huidige loopbaan of loopbaanperspectieven, waarom ga je dan zelf niet actief op zoek naar andere mogelijkheden? Wat niet is veranderd de afgelopen 20 jaar, dat is de afgunst bij sommige mensen. Ik heb iets niet of ik kan iets niet, daarom gun ik het jou ook niet. Gelukkig zijn jullie mijn leerlingen en gun ik je niet alleen je diploma, maar ook dat je straks met opgeheven hoofd je stageplek zal verlaten. Daar zet ik me voor in, dat hebben jullie verdiend en dat gaat ook gebeuren. En dat jullie succesvol mogen zijn in alles wat jullie later nog gaan bereiken!