De kortste afstand tussen twee mensen is een glimlach. Dit staat geschreven op de muur van de wachtkamer bij onze tandarts. Uit commercieel oogpunt zou ik er van gemaakt hebben: De kortste afstand tussen twee mensen is een stralende lach met een mooie rij witte tanden. Maar ja, wie ben ik. Als het hier om een glimlach gaat dan is dat dus geen beste zaak. Wie een slecht gebit heeft zal immers niet breeduit lachen, maar het safe bij een glimlach houden. Ik denk niet dat ze daar heel goed over nagedacht hadden toen ze gezellig die muur wilden versieren met een leuke tekst. Je gaat schaterlachend naar binnen en komt er glimlachend weer uit. Oeps! Nou ja, beter dan met tranen in de ogen. Het tandartsbezoek deze week verliep verder soepeltjes en we mogen weer een half jaartje wegblijven. Glimlachend liep ik naar buiten. De jongens moeten nog wel een keer terugkomen om de volwassen kiezen te laten sealen. De groeven en putten in de kiezen worden dan afgesloten ter voorkoming van gaatjes. Mooie methode die wij vroeger niet hadden. Op zich ben ik tevreden met mijn eigen gebit, maar als ik zie wat er nu allemaal mogelijk is ter bescherming daarvan, dan heeft men toch niet stilgezeten de afgelopen jaren. Sealen doet toch niet zeer? Nee, jongens, het is even lastig een tijdje met je mond open te liggen, maar je merkt er niks van. En je krijgt er sterke kiezen voor terug. En duurt het lang dan? Nee, ik zie dat ze tien minuten per persoon hebben gepland. Oh, mooi, dat valt dan reuze mee. Ik kijk eens naar de oudste en zie een glimlachje verschijnen. En ik glimlach terug.