Gisteren het laatste voetbaltoernooi van dit seizoen en daarmee ook gelijk de laatste wedstrijd van mij als coach en trainer. Na twee jaar de E-pupillen onder mijn hoede gehad te hebben, is het nu mooi geweest. Volgend seizoen spelen ze allemaal als D-pupillen en krijgen ze een paar nieuwe trainers. Als vrijwillige voetbalvader heb ik het er best goed van af gebracht, maar met een groep van 13 jongens die allemaal weer een jaar ouder worden, vind ik dat een trainer een behoorlijke opleidingsbasis moet hebben om ermee aan de slag te gaan. Sowieso is het geen optie om het alleen te doen en ten tweede speel je nu ook op een heel veld en is het ‘spelenderwijs’ leren voetballen afgelopen. Volgend seizoen zal mij dus meer rust geven, want als trainer/coach ben je niet alleen 2 trainingsavonden en een wedstrijd op zaterdag bezig, maar informeer je ook de ouders over aanvangstijden en vertrektijden. Ondanks dat heb ik wel genoten van het leiden van een team. De wedstrijden op zaterdag waren voor mij nog spannender dan voor de kinderen zelf. Wat je vooral hoopt is dat je iets van de training terugziet in de wedstrijden. Dat is soms gelukt, maar soms ook niet. Waar het me in het eerste seizoen wel lukte om er een echt team van te maken, daar had ik in het tweede seizoen veel meer moeite mee. Het is eigenlijk nooit een team als geheel geworden, simpelweg omdat er teveel niveauverschil zat tussen een aantal spelers. Samenwerken en overspelen wordt dan al gauw ‘vergeten’. Successen hebben we wel geboekt. Het eerste seizoen werden we kampioen en in het tweede seizoen wonnen we de bekercompetitie en mochten we een klasse hoger spelen. We hebben lang bovenin meegedaan en hebben ons uiteindelijk keurig gehandhaafd in de 8e klasse. Tot slot, afgelopen weken ook nog twee maal een eerste plaats veroverd op een toernooi. Mooie periode om op terug te kijken en een mooi moment om mijn trainingspak aan de wilgen te hangen. Succes jongens, volgend jaar, ik zal het allemaal rustig gaan bekijken van een afstandje, dat wel…