Daar zit je dan, hemelsbreed 7.186 kilometer van je huis vandaan. Ik heb het zojuist even opgezocht. Zonder je familie en beste vrienden. Werken en studeren houden je wel bezig, maar in die stille uurtjes na het werk of tijdens de feestdagen, dan heb je het zwaar en wil je eigenlijk maar 1 ding: Terug naar huis. Heimwee heet dat. Wat dat is, heb ik zelf een keer een klein beetje ondervonden, toen de veerboot uit de haven van Dublin vertrok naar Groot-Brittannie. Ik had er een weekje Ierland opzitten en had de laatste 3 dagen in Dublin gebivakkeerd. De gastvrijheid van dat land, vriendelijke mensen, het landschap en de muziek hebben er voor gezorgd dat ik het land in mijn hart gesloten heb. Als dan in de avondschemering de boot vertrekt en je ziet de lichtjes van de stad steeds verder afstand nemen, dan krijg je eventjes dat gevoel van heimwee. Je wilt terug en opnieuw de sfeer in de stad opsnuiven en kennismaken met nog meer Ierse mensen. Kom ik er ooit weer terug? Denk je dan. En zeg je later geruststellend tegen jezelf: Gelukkig heb ik de foto’s nog! Dat is dan de heimwee van een vakantieganger. Maar wat maakt iemand door die echt heimwee heeft naar familie en vaderland? Welke woorden van troost kun je zo iemand meegeven? Bewondering en respect voor doorzettingsvermogen, als je ondanks de heimwee toch doorgaat om je doel te bereiken. Dan gun je zo iemand succesjes en zullen die ook zeker niet uitblijven. Als de ‘wil’ er is en je doel is helder, dan win je het. Dan win je het van de heimwee, ga je weer leuke dingen doen en maak je grappige situaties mee. Die leg je dan vast, zodat je later zelf ook kunt zeggen: Gelukkig heb ik de foto’s nog…