Mijn achternichtje Sanne woont in Lommel. Gelukkig zit zij op een andere school en was ze niet mee met die bewuste schoolvakantie waarbij 28 mensen om het leven kwamen door een ernstig busongeluk in Zwitserland. Opgelucht, dat wel, maar zo triest voor de kinderen en volwassenen die daar wel om het leven zijn gekomen. En welke woorden zijn er voor de nabestaanden? Het effect op dit dorp zal minstens even groot zijn als toen in Volendam bij die brand in de nieuwjaarsnacht van 2000 op 2001 in cafe De Hemel. Op internet vond ik een gedicht van oud-stadsdichteres Marie-Cécile Moerdijk. Ze schreef dit gedicht voor Lommel. En ik sluit me daar helemaal bij aan:

Zo blij gegaan om nooit meer terug te komen
zoveel verhalen die nooit meer worden verteld

en van jullie, de troostelozen voorgoed weggenomen
die jonge levens
onbarmhartig neergeveld

Geen toekomst meer, geen mooie kinderdromen
Maar jullie onbeschrijflijk lijden dat nooit meer herstelt

Wij dragen het met jullie samen
Want nooit meer in te tomen is het grenzeloos diep verdriet
dat ons hier samensmelt