Vandaag was dan de grote dag. De meeste jongens hadden er al maanden naar uitgekeken. De competitiewedstrijd van de E9 van sv Slikkerveer tegen het meidenteam van OFB E4M in het dorpje Ooltgensplaat in de gemeente Oostflakkee. Ze staan op de een na laatste plaats, dus dat zou een makkie worden. Zelf was ik er niet helemaal zeker van, maar de jongens wel. Ook dit klusje gaan we klaren en de vraag was niet of we gaan winnen, maar met hoeveel doelpunten we zouden gaan winnen. Vanmorgen vertrokken we dan eindelijk rond 09.00 uur voor de wedstrijd die om 10.15 uur zou aanvangen. Een kwartier voor het begin van de wedstrijd tijdens het inspelen, kwamen de meiden van de tegenpartij het veld op … en toen werd het ineens wat stiller. Dat zijn toch niet de meiden waar mij tegen moeten he? Dat zijn toch D’tjes en geen E’tjes? Ze keken me vragend en een tikkeltje vertwijfeld aan. Ja jongens, denk toch wel dat we daar tegen moeten spelen. De meeste dames waren ruim een kop groter dan onze jongens en je kon op je vingers natellen dat ze dus ook fysiek sterker zouden zijn. Over snelheid en techniek hoefde ik me inderdaad geen zorgen te maken, maar tijdens de wedstrijd was ik wel blij dat ik 2 wisselspelers had. Die heb ik ook volop moeten gebruiken, want de een na de ander lag geblesseerd op de grond na weer een schouderduwtje of ietwat hard ingezette tackle. Na afloop van de wedstrijd hoorde ik dat er dispensatiespeelsters tussen zaten van 12 jaar. De gemiddelde leeftijd van mijn groepje is 10. Viel dat dus even tegen voor de jongens. Zullen we afspreken dat we voortaan niet meer zo hoog van de toren blazen? De 0-2 overwinning is dan wel verdiend, maar daar hebben jullie hard voor moeten werken. Harder dan je had gedacht!