Zelden zo’n fantastisch weekend gehad. Zaterdag de laatste competitiewedstrijd waarbij de tegenstander niet komt en je dus zonder te spelen kampioen wordt. De huldiging met kampioensschaal en een feestje met taart, patat en drinken in de kantine. Het uitdelen van de bekers en een cadeau ontvangen van de ouders. Een compleet trainingspak als dank voor het trainen en leiden van het team. En dat is ook wat ik gedaan heb. Van 9 spelers een team maken en het enthousiasme overbrengen. Alle spelers zijn beter geworden en ondanks dat het tijdens de traningen soms bijna oorlog was, waren ze bij de wedstrijden een echt team. Zondag mochten ze ook nog als ereteam met de spelers van het eerste elftal het veld op lopen en tijdens de rust een ererondje maken met de kampioensschaal. Vele toeschouwers op de tribune en rond het veld omdat ook het eerste elftal die middag kampioen werd. In gedachten was ik de afgelopen weken al volop bezig met dit weekend. Wat zou het gaaf zijn als we juist dan kampioen zouden worden en wat gunde ik het die jongens. Een bij elkaar geraapt team met spelers die vlak voor de competitie pas lid geworden waren. De meesten hadden zelfs nog niet eerder in teamverband gevoetbald. Toen de competitie van start ging, werd er her en der gegniffeld, want men zag dat er een E9 meedeed. E9 geeft sommigen het idee dat het vast een slecht team zal zijn met enkel beginnelingen. Viel dat even vies tegen. Laten er nu juist enkele oudere spelers in ons team zitten en alleen maar fanatiekelingen die de hele week maar met 1 ding bezig zijn: Voetballen! In de klas van Lukas werd ook al eens een opmerking geplaatst over het feit dat hij in E9 zit. Maar dan wordt je ineens kampioen en wat geniet je dan van de manier waarop ze naar je team kijken en hoe je ineens gefeliciteerd wordt door de andere trainers. Je hebt er een echt team van gemaakt! Prachtig compliment hoor, maar in stilte geniet ik nog het meest van het gelukkige moment voor de spelers en hun ouders. Allemaal trots en allemaal hebben ze een voetbalseizoen gehad die ze nooit meer zullen vergeten. Als Lukas dan vraagt of je maandagmorgen bij zijn ontbijtbordje de beker wil klaarzetten, zodat hij die mee kan nemen naar school, dan doe ik dat met alle liefde. Jou gun ik het nog het allermeest. En dus pakte ik vanmorgen de beker uit de vitrinekast. Laat hem vandaag maar goed zien in de klas, Lukas! En ik poetste nog even een klein vlekje weg.