Onderstaand verhaal ben ik onlangs tegengekomen en circuleert al langere tijd op diverse sites en sociale media. Onder andere op Hyves wordt dan gevraagd om het verhaal te delen. Of het op waarheid berust weet ik niet, maar alles wat je kan doen om kindermishandeling tegen te gaan is meegenomen. Vandaar dat ik het ook een plaatsje geef op mijn Blog. Sommige verhalen zijn gewoon te triest voor woorden. Maar ze moeten verteld worden, zodat er hoop blijft dat er ooit een einde aan komt…

Een moeder woont samen met haar dochtertje in een eenvoudig bovenhuis 2 hoog te Amsterdam, de moeder is nog maar kort gescheiden en heeft het daar elke dag opnieuw erg moeilijk mee.
Door het vele verdriet van de vrouw wordt al weken geen post geopend en onstaat er financieel een hoop ellende. Ook een pappa die zich niet aan zijn betalingsverplichtingen houd, (allimentatie) waardoor moeder geld te kort komt om haar vaste lasten uberhaupt te betalen. Een hoop frustratie en ellende dus.
Op een zekere morgen zegt het dochtertje tegen haar moeder. Mamma ik heb je beddenlaken met lippenstift beklad. Uit woede slaat de moeder haar dochtertje en het kind valt bewusteloos neer, de oogjes blijven gesloten. Met veel spijt en tranen in de ogen vraagt de moeder of het kind haar oogjes wil open doen, maar het is te laat… Het kinderhartje klopt niet meer.
In de slaapkamer op het beddenlaken stond met lippenstift geschreven: Mamma ik hou van jou. De vrouw valt knielend neer en beseft nu pas, wat ze gedaan heeft.